Simple Life in Pangasinan: I love it

Wow, er is weer zoveel gebeurd dit weekend. Ook al zal ik een heleboel proberen te vertellen, het blijft lastig om uit te drukken wat ik hier mee maak. Maar ik doe mijn best.

Allereerst: Sarah, wat leuk dat jullie me al weer hebben aangemeld. (of was dat een grapje?haha). Sporten zou wel weer goed zijn: ik loop hier wel veel en beklim veel trappen, maar verder... weinig.
Chantal, ik hoop dat je er een weekje tussenuit kan! Miriam: donderdag zal ik voor je presentatie duimen. (Weet je trouwens wat ik vergeten was je te mailen: de laatste 'comfort room' (soort van 'badkamer') die ik gezien heb, was nog erger dan jullie badkamer toen jullie er alles uit hadden gebroken (om je een beetje een idee te geven) Dat was in het huisje waar ik dit weekend was.)

Nou daar gaat ie dan...

Zaterdagmorgen ging ik op huisbezoek in een echt hele arme wijk. Vreemd genoeg sta ik al helemaal niet meer zo te kijken van hoe sommige mensen leven. Het eerste gezin waar we naar toe gingen was een gezin met 7 kinderen en ze leefden in 1 kamer. Je moest een trap op en dan was je in hun 'huis'. Het jongste kindje (7 maanden) was zo dun en met zo'n dik buikje, maar bijna geen billetjes. Echt heel erg om te zien. Het babytje lag in een doek (soort hangmat) pal onder het dak (hartstikke heet) in haar eigen urine. De moeder legde uit dat ze geen geld hebben om melk te kopen. Ik was samen met teacher Glenda en zei adviseerde de moeder om echt met het kindje naar de dokter te gaan (dat kan bij Bukas Palad) omdat het echt niet goed is. Nu maar hopen dat ze dat advies opvolgt. Vervolgens hebben we nog 4 gezinnen bezocht, in hele kleine huisjes (zeg maar gerust kamertje). De wijk waar we waren is 2 of 3 jaar geleden totaal uitgebrand. Bukas Palad heeft toen gezorgd voor eten en kleren voor deze mensen. Nu zijn de mensen hun huizen aan het herbouwen met geld van de regering, maar als je ziet hoe? Wel zei Glenda mij dat ze er al veel beter aan toe zijn dan een jaar geleden. Water uit de kraan is er niet. Ze halen het uit een put. Sommige families koken op een houtkacheltje. De muren van de huizen bestaan uit grote stukken zeil. Sommige muren zijn gelukkig al van beton.

Na de huisbezoeken was het tijd voor mijn tweede workshop aan de leerkrachten. Dat was erg leuk. Omdat het heel praktisch was (leren vouwen) waren ze heel enthousiast (anders dan de vorige keer). en voor mij was het ook een voldaner gevoel, omdat ik echt zag dat ze er plezier in hadden, weet ik dat ze het ook zullen gebruiken voor hun lessen. Er kwamen heel veel leerkrachten om mij te bedanken. En ze waren blij dat ze nu inzagen dat het zo eenvoudig is. Al waren er ook leerkrachten die al moeite hadden met het vouwen van een recht kruis. Soms doen ze gewoon maar wat (haha).

Na de workshop zou ik met Jackie, ook een van de leerkrachten, meegaan naar haar dorpje op het platteland. Maar we moesten eerst langs haar nichten. Ze moest geld ophalen om een meisje van het platteland op te halen die als babysitter/housekeeper komt werken bij hun familie. Toen we in de bus zaten hadden we een botsing met een jeepney en dus moesten we allemaal uitstappen: midden tussen alle bussen en Jeepneys in een U-bocht, wat een spektakel) Het regende ook heel erg, dus wat ben ik toch blij met mijn reisrugzak (daar zit een raincover voor de tas in) Ideale tas.Toen we bij haar nichten kwamen hadden ze de cheque nog niet geind dus moesten we naar Mall of Asia, dat duurde allemaal erg lang, dus konden we pas om half 4 de bus nemen naar Pangasinan. De bus had geen airco, maar dat vond ik juist fijn. Jackie vertelde me dat de reis 5 uur zou zijn, dus 9 uur zouden we daar aankomen. Maar door de regen en de drukte in het verkeer hadden we veel vertraging. We kwamen pas om 12 uur aan. Haar broer haalde ons op met de motor (met z'n drieen op de motor, zonder helm, korte broek: ik had niet gedacht dat ik dat ooit zou doen, maar hier doe ik het gewoon). (Mama niet ongerust worden ik zal niet al te vaak zulke dingen doen:))
Onze 'bedden' waren gelukkig al klaar gemaakt: een deken op de grond van beton met een laken. Maar desondanks heb ik heerlijk geslapen!
De volgende dag om 6 uur weer op: eerst gingen we water halen om te wassen: de pomp was aan de overkant van de weg. Het was hier zo mooi: allemaal groen en allemaal 'bahay cubo' huisjes van bamboe. Het huis van Jackie is een aantal jaar geleden afgebrand, dus zijn ze begonnen met het bouwen van een nieuw huis, dit keer van beton. Water halen bij de pomp en dan kwam haar vader om het op te halen (te zwaar voor ons). Daarna gingen we eten, omdat ze geen stoelen hebben zitten ze op de tafel. Toen gingen we met de Tricycle naar het strand. We gingen met 5 volwassenen en 4 kinderen met 1 tricycle. Als je de foto van de ticycle ziet moet je je dat even indenken hoe dat is (op het dak in het karretje, op de motor).
Geweldig, ik vond het zo bijzonder om dit mee te maken. Het strand was ook heel mooi en ik heb in de zee gezwommen (ze dragen hier geen bikini's of zwempakken, maar een short met een t-shirt, misschien wel op de stranden voor toeristen, maar niet op deze stranden). Toen we terugkwamen gingen we eerst langs de viskwekerij waar haar vader werkt. Daar woonde ook een nicht van haar en daar gingen we op bezoek in de bahay cubo. Haar nicht schaamde zich dat ik daar moest zitten, maar ik vond het juist geweldig. Daar hebben we ons bij de pomp gewassen. Het is allemaal zo eenvoudig maar met zoveel lol. Wanneer de kleine kinderen plassen of poepen doen ze dat gewoon (ze dragen geen luier: in de bahay cubo was een gat en daar hielden ze het kindje boven, daarna maken ze het weer schoon) De mensen gebruiken hier ook geen toiletpapier, dus daar moet ik steeds goed aan denken dat ik dat overal mee naar toe neem. Maar deze dag was zo bijzonder voor mij: ik vind het zo geweldig dat ik dit allemaal mee mag maken. We hebben nog een potje scrabble gespeeld en daarna moesten we al weer terug naar Manilla. Dat duurde opnieuw 7 uur. Want het regent nog steeds heel veel: het is inderdaad regenseizoen hier. Daarom heb ik besloten vandaag een dag rust te nemen en mijn verhaal te typen en daarna te slapen, want in de bus kon ik niet slapen. Ze hadden de airco aan en die stond veel te koud en ik was mijn vest vergeten, dat vergeet ik niet nog een keer. Ik was blij dat ik uit de bus weer in de hitte stapte.
Ik zal proberen nog wat foto's toe te voegen en 7 november ga ik weer naar Pangasinan. Ze hebben me uitgenodigd om voor de verjaardag van haar nichtje langs te komen.

Ps: wat ik volgens mij nog niet eerder had geschreven, maar heel raar vind is dat de mensen hier zeep kopen waar ze 'witter' van worden. (al vraag ik me af of het helpt), terwijl wij in Nederland er alles aan doen om een bruine kleur te krijgen. Zo zie je maar: het gras bij de buren is altijd groener.


Liefs Sacha