Wat een verhalen

Soms denk ik dat ik al behoorlijk wat armoede gezien en gehoord heb, maar steeds hoor of zie ik nog weer nieuwe dingen.
Vandaag stond er een man te bedelen voor het klaslokaal (in het gebouw zelf). Hij was ziek en wilde geld voor medicijnen dus hebben ze hem naar de clinic die beneden zit gestuurd. Daarna hoorde ik dat een van de leerkrachten waar ik mee werk een paar dagen niet zal komen. Ze wordt mishandeld door haar man en heeft besloten tot een tijdelijk verblijf elders. Haar man slaat haar omdat hij denkt dat ze vreemd gaat, terwijl hij degene is met een andere vrouw. Scheiden is erg moeilijk: waar moet ze dan naar toe en ze heeft een geestelijk gehandicapte dochter. Ik hoop het beste voor haar.
Omdat ze nu dus een paar dagen niet aanwezig is, heb ik haar vandaag vervangen. Dat was wel lastig, want de kinderen begrijpen weinig Engels en mijn Tagalog is nog niet al te best. En ze zijn nog een stuk drukker dan de Nederlandse kinderen, dat had ik vooraf niet gedacht. Ze kunnen wel tellen en het alfabet kennen ze ook in het Engels. Maar kinderen corrigeren in het Engels is moeilijk. Ik denk dat ze het soms best begrijpen, maar het niet willen bgerijpen. Dus moest ik van alles uit de kast halen om de leerstof aantrekkelijk te maken (veel met bewegingen: die zijn universeel) Er is een meisje, ze is zo klein en dun maar toch al 5 jaar. Zij gaat ook naar the feeding program op zaterdag, dat is voor ondervoede/slecht gevoede kinderen. Haar haar heeft oranje plukken wat haar een extra zielige uitdrukking geeft. Ik vroeg aan een leerkracht hoe het komt dat haar haar die kleur heeft. Zij vertelde me dat de moeder van het kind haar haar verft (bij een kind van 5!)Dan vraag ik me af: wel geld om verf te kopen en geen geld om het kind te eten te geven? Ik denk dat sommige ouders helemaal niet stilstaan bij de basisbehoeften van een kind. Zo zie ik de kinderen hier ook ontzettend veel snoepen. Altijd met flesjes of plastic zakjes cola (kost hier evenveel als water). Vanochtend om 8 uur zag ik al een moeder met een kind dat een waterijsje aan het eten was. Misschien dat door alle kleur/geur- en smaakstoffen de kinderen daarom ook zo druk zijn en vol energie en pas laat (11/12 uur) gaan slapen.

Ook heel bijzonder is dat de kerstmuziek hier al volop te horen is. Jingle bells, I'm dreaming of a White Christmas (kunnen ze lang over blijven dromen) hoor je overal. Een van de leerkrachten zei me dat het al bijna kerstmis is, ik zei dat het nog meer dan 3 maanden duurt ('yeah, almost christmans' was haar antwoord). Ook in de klas wordt al kerstmuziek gespeeld.

Dan nog een heel nieuw nieuwtje. Ik kom iets eerder naar huis: 15 februari. Dit heeft een aantal redenen, met als voornaamste reden: geld. Ik wil hier toch ook graag nog wat kunnen zien van de omgeving en me niet te veel zorgen hoeven maken, dus vandaar...En in februari kan ik misschien (makkelijk: hoop ik) weer een invalbaan krijgen. Daarnaast moet ik het visum ook om de 2 maand verlengen en na 6 maanden, wordt dat allemaal wat lastiger. Dus jullie zullen me iets sneller weer zien dan verwacht...

Mijn mobiele nummer is hier trouwens:

0063 9183446335 (ik dacht dat 63 het landnummer is anders moeten jullie dat nog even checken)

Sarah, nog bedankt voor je kaart, die is toch nog aangekomen. Bijna een maand later...
Chantal hoe is het met je rug? Ik hoop al stukken beter?

Doeidoeidoeidoeidoeidoei